Lubię powracać. Do miejsc, myśli, muzyki, ubrań. Lubię jak coś pozostaje na dłużej. Przywiązuje się szybko i na długo. Nawet do ubrań.
Mój biały, oversizowy sweter kupiłam będąc w ciąży. Bardzo w ciąży. To był ten czas kiedy jeszcze mogłam swobodnie chodzić, ale już nie na dużą odległość. Wpadł mi w ręce w jednym z łódzkich lumpeksów i od razu czułam, że to będzie jedna z moich ulubionych rzeczy. Przeżył ze mną cały trzeci trymestr ciąży, wakacje, obronę, szpitale, zmianę sylwetki i zawsze czuję się w nim świetnie. To taki mój numer jeden w sytuacjach pt. 'nie mam co na siebie założyć'. Najbardziej lubię go w połączeniu z czarnymi rurkami. Zwyczajnie, kontrastowo. Może zabrzmi to dziwnie, ale w tym swetrze (zwłaszcza kiedy przesiąknie zapachem moich ulubionych perfum) czuję się jak w domu.

Przyznaję szczerze, wróciłam nagle, po blisko trzech latach. Tego można było się spodziewać równie mocno co kolejnego epizodu Gwiezdnych Wojen. Nikt nie wierzył, a jednak. Wygląda na to, że blogowania nie da się tak łatwo z człowieka wyplenić. Młodzi, przyszli magistrowie psychologii podrzucam temat badawczy: blogosfera a osobowość ekshibicjonistyczna.
Czeka mnie tu sporo pracy (jak ten blogger zmienił się przez lata, mój szablon jest bardziej niż passe). Ale zanim znajdę odrobinę wolnego czasu na blogowy remont to zapraszam na mały update z ostatnich dwóch lat.

Zaczęło się od kotki, która postanowiła podarować się nam pod choinkę. Wystarczyło tylko uskutecznić akcję ratunkową i zdjąć piszczącą kulkę z trzymetrowego dębu.  
Był ślub. Wiecie, że najtrudniej jest znaleźć buty ślubne? Sukienka i wszystko inne to przy tym pryszcz.


Okazało się, że w second handach są najładniejsze dziecięce ubranka.
Powiększyłam się trzykrotnie. Nie żartuję.
Nauczyłam się szyć. 
Urodziła się nasza córka-Laurka. 

Czasami bywa tak, że czytamy horoskop na kolejny rok i śmiejemy się w duchu „z pewnością tak będzie”.
Czasami tak bywa, że los usłyszy ten śmiech i sam zaczyna chichotać. Czasami też zdarza się, że ów chichot losu przeradza się w najlepsze i najcenniejsze momenty w naszym życiu. Tak było u mnie. Przez dwa lata przybyło mi: miłości, zmartwień, kilogramów, kota, cierpliwości, zrozumienia. I mam nadzieję, że będzie dalej przybywało.